Στην υψηλότερη κορφή του γέρο Ψηλορείτη
που βλέπει όλες τσ’ εμορφίες στη δοξασμένη Κρήτη.
Στον πόλεμο και στην σκλαβιά άξιο παλικάρι
απού το είχε η μάνα του καμάρι
Πολλές φορές έχει η ζωή παράξενα στημένα
κι αδύνατο ν’ αντισταθείς τση τύχης τα γραμμένα.
Ένα λεβέντη χτύπησαν θανάσιμα ένα βράδυ
κι όλα τα αστέρια έσβησαν και φέραν το σκοτάδι.
Βροντά, αστράφτει ο ουρανός και καταχνιά έχει πέσει
που τώρα οι σκάρες κάνουνε στην κορυφή πεσκέσι.
Ένα μικρό σκαρόπουλο μ’ επιμονή κοιτάζει,
μήδε πεινά, μήδε διψά μόνο που αναστενάζει.
Δεν θέλω δυνατή ζωή και πνίγομαι στον πόνο
να φύγω και να κατεβώ σε ήρεμα λημέρια
εκεί που λάμπει ο ουρανός και σβήνουνε τ’ αστέρια.
Να δει η μάνα το σταυρό που του ‘χενε φορέσει
κι όλη η δυνατή γενιά να κλάψει να πονέσει.
Μανόλης Εμμ. Πίτερης