To εβδομαδιαίο δελτίο της Alpha Bank που δημοσιεύτηκε στις 26-9-14 προβαίνει στην εξής προειδοποίηση:
«Αν τυχόν επιχειρηθεί κάποια ουσιαστική ανατροπή της υλοποίησης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΠ), είτε από την τρέχουσα είτε από κάποια νέα Κυβέρνηση, τότε όλα τα ανωτέρω δεδομένα όσον αφορά τη χρηματοδότηση του δημοσίου, αλλά και της ιδιωτικής οικονομίας θα ανατραπούν ριζικά. Μάλιστα, σε περίπτωση εκτεταμένων αποκλίσεων από τους στόχους τόσο στον τομέα της δημοσιονομικής προσαρμογής (π.χ., με επανάληψη των πρακτικών των ανεξέλεγκτων παροχών και του τζάμπα) όσο και στους τομείς της διεθνούς ανταγωνιστικότητας (π.χ. με εκ νέου μεγάλη αύξηση του κόστους εργασίας) και της ανάπτυξης της οικονομίας (με την αντιστροφή των εισροών των επιχειρηματικών κεφαλαίων), τότε το ελληνικό δημόσιο δεν θα έχει δυνατότητα χρηματοδότησης ούτε από τις αγορές ούτε και από το ΔΝΤ και ούτε από την ΕΚΤ και από τις κεντρικές τράπεζες της Ζώνης του Ευρώ. Τότε, το χρηματοδοτικό έλλειμμα του 2015 (που σημειωτέον δεν θα μπορεί να καλυφθεί από πουθενά) μπορεί να υπερβεί κατά πολύ τα 15 δισ. ευρώ και να ανέλθει σε ακόμη πιο υψηλά επίπεδα στα επόμενα έτη. Στην πραγματικότητα μια πολιτική που θα επιδιώξει την ανεξέλεγκτη ανατροπή του ΜΠΔΣ 2015-2018 θα σύρει αναπόφευκτα τη χώρα σε μια νέα ύφεση πολύ πιο οδυνηρή από αυτή της περιόδου 2010-2013 και αναγκαστικά στην υπογραφή νέων Μνημονίων, τα οποία θα έχουν αναπόφευκτα πραγματικά αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά αυτή τη φορά».
Ότι μια ενδεχόμενη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφική για τον τόπο, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Υπάρχει το προηγούμενο του 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και τις συνέπειες τις βιώνουμε ακόμη. Σήμερα οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες, και το ερώτημα αυτή τη φορά είναι ΠΟΣΟ πιο καταστροφική θα προλάβει να είναι μια κυβέρνηση με ασύγκριτα πιο δημαγωγική πολιτική. Αν δηλαδή η ζημιά θα είναι αναστρέψιμη, έστω και με τρόπο περισσότερο επώδυνο από την πρώτη φορά, ή αν οδηγηθούμε στη δραχμή και στον αγύριστο, όπερ και πιθανότερο.
Οι εταίροί μας δεν πρόκειται να υποχωρήσουν στην όποια πίεση ασκήσει η ελληνική πλευρά: επειδή υπάρχουν συμφωνίες που υπέγραψε η χώρα και δεσμεύουν και την επόμενη κυβέρνηση επειδή οι λαοί της Ευρώπης δεν μας χρηματοδότησαν με τη λογική «δανεικά και αγύριστα», επειδή δεν είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη που υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης·και επειδή οι λαοί της Ευρώπης δεν είναι διατεθειμένοι να χρηματοδοτούν τον πίθο των Δαναΐδων που λέγεται Ελλάδα, δηλαδή να μας πληρώνουν για να ξαναρχίσουμε τα καπρίτσια του παρελθόντος.
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, πολλοί συμπολίτες μας εκδηλώνουν άγνοια κινδύνου, είτε λόγω μειωμένης ικανότητας να κατανοήσουν τη διεθνή οικονομική πραγματικότητα, είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων.
Άλλοι πάλι λένε: «Τι χειρότερο μπορώ να πάθω»; Τεράστιο λάθος. Αν οδηγηθούμε σε εκλογές τον Μάρτιο, το δίλημμα δεν θα είναι ανάμεσα στο κακό παρόν και στο καλό μέλλον, αλλά ανάμεσα στο κακό που επιδέχεται διόρθωση και βελτίωση, και σε μια πολύ χειρότερη κατάσταση. Το επιχείρημα «Δεν αντέχω άλλο» αποδεικνύεται συχνά κακός σύμβουλος.
Και άλλοι ισχυρίζονται ότι «Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα από αυτά που απειλούν». Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ενθυμούμενοι τα ανέξοδα συνθήματα του παρελθόντος, λησμονούν ότι όταν μιλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου σιωπούσαν όλοι, ενώ στην παρούσα περίπτωση δεν υπάρχει ούτε έμπειρη ούτε ισχυρή προσωπικότητα στο τιμόνι, και αντίθετα υφίσταται μια ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση με ακραίες θέσεις. Συμβιβασμοί και μικρές υποχωρήσεις θα γίνουν, αλλά πλήρης αναδίπλωση δεν φαίνεται πιθανή.
Χρέος όσων βλέπουν την πραγματικότητα είναι να μιλήσουν και να ενημερώσουν, αντί να σιωπούν ή να χαϊδεύουν αυτιά. Πριν είναι αργά. Αλλιώς θα είναι συνυπεύθυνοι.
*Μιχαήλ Πασχάλης, είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης – Τμήμα Φιλολογίας