Κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό της γυναίκας μου, επιδιώκω τη συναναστροφή με τον πεθερό μου. Έχω πολλά να μάθω από τον ξωμάχο τούτο, σε ό,τι αφορά και τη διαχείριση του σπιτιού μου και την φύση και τις δουλειές (ελαιοκομικές, αμπελουργία κλπ.) που σχετίζονται με αυτήν και τα προς το ζην.
Καθημερινά, στην πόλη γυρίζοντας, παρατηρώ τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι κρατούντες και η πλειονότητα των κατοίκων στα αστικά κέντρα τον αγροτικό πληθυσμό. Και στενοχωριέμαι που συνήθως ούτε οι μεν ούτε η δε δεν δείχνουν τον οφειλόμενο σεβασμό στην αγροτιά, αν και αυτή είναι στην πραγματικότητα που, με δικό της μόχθο, τους παρέχει τα περισσότερα από όσα βάζουν κάθε μέρα στο τραπέζι τους για να τραφούν (ελιές, λαχανικά, σιτηρά, φρούτα, σταφύλια, κρασί κ.α.).
Οι άνθρωποι της πόλης, πολύ συχνά, αντιμετωπίζουν με απαξίωση τους ανθρώπους της υπαίθρου. Δείχνουν περιφρόνηση στους χειρώνακτες και παρασιτούν σε βάρος τους δίχως να κάνουν οι ίδιοι το ελάχιστο κοινωφελές εν αντιθέσει με την αγροτιά που, πολεμώντας άνισα και με όλα τα στοιχειά της φύσης (καιρικές μεταβολές, αρρώστιες φυτών ή ζώων π.χ.), κοπιάζει νυχθημερόν ανιδιοτελώς να προσφέρει στην κοινωνία όλα όσα δεν μπορούνε να της δώσουν άλλες αλλοτινές πηγές προσόδων της παρακμασμένης πλέον εθνικής οικονομίας μας (δευτερογενής και τριτογενής τομέας ανάπτυξης: τουρισμός, οικοτεχνία, βιοτεχνία, βιομηχανία π.χ.). Άσε που συχνά οι πολιτικοί, επηρεασμένοι από μιαν τέτοια συμπεριφορά των κατοίκων των αστικών κέντρων προς τον αγροτικό κόσμο, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο παίρνουν μέτρα ή νομοθετούν αντίστοιχα σε βάρος των αγροτών ή αδιαφορώντας για τα προβλήματά τους…
Για να βγει, όμως, η κοινωνία μας από την κρίση των τελευταίων ετών και να ξεκινήσει να ξαναστέκεται δειλά στην αρχή και θαρραλέα ακολούθως στα πόδια της, θα πρέπει να αλλάξουν τα μυαλά αυτών των παρασίτων. Να αντιληφθούν όλοι (κράτος και πολίτες) πόσο χρήσιμες (στήριγμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, προστασία της πατροπαράδοτης γης και όχι μόνον προσοδοφόρες) είναι, παρά την τεχνολογική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών, οι αγροτικές κοινότητες σε κάθε κοινωνία, ότι η χειρωνακτική εργασία είναι εφάμιλλη της πνευματικής και ότι όλα μαζί τα μέλη μιας κοινωνίας, άνθρωποι του πνεύματος και χειρώνακτες, εάν ενώσουν τις δυνάμεις τους, τότε μόνον θα βγάλουν την κοινωνία από το «έλος», θ’ αντιμετωπίζουν με επιτυχία τα καθημερινά για όλους μας κοινά προβλήματα στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή.
Και για να το αντιληφθούν έγκαιρα πριχού φτάσουμε στην ολοκληρωτική καταστροφή της κοινωνίας μας, η προσπάθεια πρέπει να αρχίσει άμεσα από το σπίτι και το σχολείο. Οι γονείς και οι δάσκαλοι θα είναι αυτοί που θα διδάξουν τα παιδιά την ανάγκη του κοινού αγώνα και πώς μέσα από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων θα προωθείται ό,τι αφορά το κοινό καλό και όχι το ατομικό ή ταξικό συμφέρον…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο
φιλόλογος, Msc Διαχ/σης Πολιτιστικής Κληρονομιάς
Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ.,