Το κοινοβούλιο αποτελεί εικόνα και μικρογραφία της κοινωνίας. Κάποτε στα ίδια έδρανα βρέθηκαν πολιτικοί όπως ο Θανάσης Κανελόπουλος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Χαρίλαος Φλωράκης, η Άννα Συνοδινού, η Μελίνα Μερκούρη, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Ανδρέας Λεντάκης και τόσες άλλες λαμπρές προσωπικότητες του δημοσίου βίου της χώρας.
Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα κοινοβούλιο όπου κυριαρχεί το «για να μη νομισθεί» και οι αντίστοιχοι εκφραστές του όπως λ.χ. ο κ. Μελάς… Να κρίνεται η τύχη της χώρας από την ψήφο τους και το κυρίαρχο ερώτημα για κάποιους «πατέρες του έθνους» να είναι το τι θα νομιστεί! Είναι αυτό το «κάτι»: φόβος, πολιτική πίεση ή εκβιασμός; Κανείς δεν ξέρει! Κι όμως για κάποιους βουλευτές μας η «ουσία» βρίσκεται στην απόδειξη του προσωπικού τους ερωτήματος κι ας περιμένει η χώρα και η διεθνής κοινότητα με μεγάλη αγωνία να διαβάσει τα χείλη τους την ώρα της ψηφοφορίας και να ερμηνεύσει στη συνέχεια την ψήφο των «Μελάδων» στα κοινοβούλια!
Μα αν ο δικός μας κ. Μελάς ψηφίσει «Σταύρο Δήμα» στις δύο ψηφοφορίες που ακολουθούν (και κυρίως στην τρίτη) ποιος αποκλείει ότι κάποιοι δεν θα εξακολουθούν «να νομίζουν»; Εξάλλου η εκλογή δεν επρόκειτο να κριθεί στην πρώτη ψηφοφορία…
Θα σκεφτείτε ίσως γιατί αναφερόμαστε σε όλα τούτα… Για το λόγο ότι αποτυπώνουν την ποιότητα του δημοσίου λόγου και φυσικά τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος και μάλιστα σε μια περίοδο πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία ξεφεύγει από τα όρια της οικονομικής κρίσης και απλώνεται στους θεσμούς, το πολιτικό μας σύστημα και που στο βάθος είναι κρίση πολιτισμική… Δεν μιλάμε δυστυχώς για κάποια εξαίρεση αλλά για συχνό φαινόμενο που το ένα δίπλα στο άλλο συμβάλλει στην αναξιοπιστία του πολιτικού μας προσωπικού. Κι εδώ έρχεται και «δένει» η σύγκριση με το κοινοβούλιο σε παλαιότερες χρονικές περιόδους της νεώτερης ιστορίας… Και τότε υπήρχαν πολιτικές αντιπαραθέσεις και κρίσιμες ψηφοφορίες με μία μεγάλη διαφορά που είχε να κάνει με ένα ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και μια επιχειρηματολογία υποστήριξης της ψήφου μακριά από «συνωμοσιολογική» θεώρηση των γεγονότων!
Αρκετά όμως με την παθογένεια αυτή του πολιτικού μας προσωπικού, αλλά και της κοινωνίας μιας και όπως προαναφέραμε οι εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο αντικατοπτρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κοινωνία με τα θετικά ή τα αρνητικά της στοιχεία…
Ας περάσουμε στο «δια ταύτα» που είναι η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας… Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ούτε στην τρίτη ψηφοφορία θα βρεθούν οι απαραίτητες 180 θετικές ψήφοι για την εκλογή του κ. Σταύρου Δήμα στο αξίωμα του ΠτΔ, αν μέχρι τότε δεν υπάρξει μία πολιτική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση, τέτοια που να αλλάζει τα σημερινά δεδομένα. Τα σενάρια που διακινούνται δείχνουν προς ποια κατεύθυνση οδηγούνται τα πράγματα… Φαίνεται ότι το «πακέτο» μιας πολιτικής πρωτοβουλίας θα μπορούσε να περιλαμβάνει την εκλογή ΠτΔ, την έναρξη της διαδικασίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος, την διαδικασία της πιστωτικής γραμμής για την ομαλή έξοδο στις αγορές και την απομείωση του χρέους σε συνδυασμό πάντα με βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο του 2015…
Με μικρές ή μεγαλύτερες υποχωρήσεις τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο και από μέρους κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης (δυσκολότερα ίσως του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της πολιτικής του εμμονής για άμεσες εκλογές – μια στάση όμως που στην περίπτωση που περιγράφουμε θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση πολιτικά) αλλά και από την πλευρά πολλών ανεξάρτητων βουλευτών οι πιθανότητες για την εκλογή ΠτΔ θα ήταν στην περίπτωση αυτή πολύ περισσότερες απ’ ό,τι κάτω από τις σημερινές συνθήκες…
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι αν το πολιτικό μας προσωπικό θα παραμείνει για μία ακόμα φορά στο «για να μη νομισθεί» ή αν δύναται να κάνει την κρίσιμη τούτη ώρα μια ουσιαστική υπέρβαση!
Ένα είναι βέβαιο… Αν οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ, τότε εκτός από την πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια θα έχει χαθεί μια σημαντική ευκαιρία για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Σε λίγες ημέρες θα το γνωρίζουμε…