Αυτά δεν γίνονται! Η ΑΕ Μυλοποτάμου φαίνεται πως κατακτά έναν τίτλο μέσα από τις πιο ασύλληπτα «αρρωστημένες» σκέψεις ενός ποδοσφαιρικά σκεπτόμενου ανθρώπου μετά το 1-1 με την Επισκοπή. Και για να μην παρεξηγηθούμε με τη λέξη «αρρωστημένες», εννοούμε το μυαλό του ανθρώπου που φτάνει σε ασύγκριτα μακρινές φαντασιακές εμμονές, στην προκειμένη περίπτωση «ποδοσφαιρικές». Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτό που συνέβη στο γεμάτο από 1.000 φίλους του αθλήματος στο «Θεόδωρος Βαρδινογιάννης»; Οι εικόνες που καταγράφηκαν από το 91′ έως και το 95′ είναι απαγορευτικές για καρδιακούς.
…Και τα πράγματα ήταν απλά. Η Επισκοπή χρειαζόταν μονάχα τη νίκη για την κατάκτηση του τίτλου, ενώ η ΑΕΜ βολευόταν και με την ισοπαλία. Σ’ ένα ντέρμπι που τεχνικά δεν είχε για να θυμάται κάποιος το οτιδήποτε, οι φιλοξενούμενοι μέχρι το 91′ διατηρούσαν μάλλον εύκολα το «μηδέν» στην εστία τους. Μάλιστα στο παραπάνω λεπτό είχαν την ευκαιρία να «τελειώσουν» το ματς όταν όλη η Επισκοπή είχε ανέβει για να πετύχει το πολυπόθητο τέρμα. Σε μια αντεπίθεση λοιπόν της ΑΕΜ, κατέβηκαν 3 εναντίον ενός αμυντικού των γηπεδούχων αλλά κατάφεραν να μπερδευτούν λίγο πριν το τελικό σουτ.
Το 1-0 της Επισκοπής
Σε μια επίθεση διαρκείας, οι γηπεδούχοι στο 93′ έφτασαν στο πολυπόθητο γκολ, έκαναν το 1-0 με την κεφαλιά του προωθημένου (αμυντικού) Ρουσσάκη! Η χαρά ήταν ανείπωτη γιατί κατάφεραν αυτό που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα έμοιαζε με χαμένη υπόθεση. Ο κόσμος ούρλιαζε στις κερκίδες, οι παίκτες δεν το πίστευαν και έτρεχαν στις κερκίδες να πανηγυρίσουν με τους φιλάθλους, έβγαζαν τις φανέλες τους και κάποιοι έπιαναν το κεφάλι τους μη πιστεύοντας σ’ αυτά που έχουν συμβεί.
Από την άλλη πλευρά, η ΑΕΜ ζούσε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή τον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη, όπου ακόμη ένας τίτλος (ο τρίτος στη σειρά), έπαιρνε τη μορφή ενός άγριου αδάμαστου ζώου που δεν συγκρατείται ούτε με χαλινάρια.
Το 1-1 και η εξιλέωση της ΑΕΜ
Εκείνη όμως την ώρα, που οι φίλοι της ΑΕΜ έσκυβαν το κεφάλι και που οι «παγκίτες» χτυπούσαν από την αγανάκτησή τους ότι έβρισκαν στον πάγκο, οι παίκτες που αγωνίζονταν σα να έδειχναν «παγωμένοι». Άμεσα έκαναν σέντρα, την ίδια στιγμή που ορισμένοι παίκτες στην Επισκοπή έψαχναν ακόμη να ξαναφορέσουν τις πεταμένες φανέλες τους για να παίξουν τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Ο Ντέιβιντ Ματαραγκάσι που 10 λεπτά πριν ήταν ο μοιραίος παίκτης με ένα χαμένο τετ-α-τετ, πήρε την μπάλα από αριστερά, έκανε μια βαθιά μπαλιά στο πέναλτι κι ένας άλλος, φύσει και θέσει αμυντικός, ο Σάκης Γεωργόπουλος που από το 17′ αγωνιζόταν με σπασμένο αντίχειρα, έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα του Δημαράκη που έπεσε αλλά δεν μπόρεσε να αποκρούσει.
Τα συναισθήματα δεν γύρισαν απλώς «τούμπα»… Η ανατριχίλα -ταυτόχρονα και στα δύο στρατόπεδα αλλά για διαφορετικούς λόγους- έφτανε στο κόκκαλο. Οι Μυλοποταμίτες έγιναν ένα κουβάρι πίσω από το τέρμα της Επισκοπής, κραύγαζαν βγάζοντας την πίεση μιας ολόκληρης χρονιάς και φυσικά, όλοι μπήκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο γιατί ο κ. Σταυρουλάκης έληξε το ντέρμπι άμεσα.
Από την άλλη υπήρχε ένα απίστευτο κοντράστ συναισθημάτων με τους παίκτες της Επισκοπής να πέφτουν στο χορτάρι και να τους παίρνει αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς είχε συμβεί!
Με… παγωμένη ψυχή άλλοι έκλαιγαν και με καυτή καρδιά που έλιωνε και σίδερα άλλοι φώναζαν για μία ισοπαλία που ήρθε με τον πιο ανέλπιστο, τον πιο απίστευτο τρόπο.
Μοναδική περίπτωση στα χρονικά
Μέχρι στιγμής είχαμε ζήσει την τρελή ανατροπή (από 1-0 σε 1-2 στο 89′ και στο 91′) της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Μπάγερν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1999, είχαμε ζήσει την ανείπωτη χαρά του ημιτελικού του Euro 2004 με το «ασημένιο» γκολ του Τραϊανού Δέλλα στο 115′, όπου η Ελλάδα είχε κερδίσει με 1-0 την Τσεχία. Περίπτωση όμως αγώνα ντέρμπι που να κρίνει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα όπου επιτυγχάνονται γκολ back to back στο 3ο και το 5ο λεπτό των καθυστερήσεων, δεν το έχουμε ξαναδεί.
Με λίγα λόγια, να το επαναλάβουμε, αυτά δεν γίνονται παρά μόνο στο ποδόσφαιρο…