Μια βιβλιοπαρουσίαση έγινε αφορμή για βαθύ προβληματισμό σε κοινωνικά θέματα ταμπού, όπως η άμβλωση και η ανατροφή παιδιών με ιδιαίτερα προβλήματα.
Ο τίτλος «Η ζωή στην εντατική» της κ. Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη έκλεινε το δράμα μιας μητέρας που σήκωσε το βαρύ σταυρό της ταλαιπωρίας του παιδιού της από τη γέννησή του μέχρι που έγινε αγγελούδι. Η Βλασία Μιχαηλίδου στο βιβλίο της με τίτλο «Η ζωή στην εντατική» αφηγείται την προσωπική της ιστορία μέσα από ένα αφηγηματικό οδοιπορικό στον Γολγοθά για να κρατηθεί στη ζωή η νεογέννητη κόρη της, που αντιμετώπιζε συγγενή θέματα υγείας.
Το βιβλίο επίσης προβάλλει ιδέες για την ανάγκη υποστήριξης μιας οικογένειας που βιώνει ένα προσωπικό αγώνα με το παιδί τους, θίγει εκτενώς ζητήματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία και τις δυνατότητες που προσφέρει η αγάπη, και η σωστή, επίμονη εκπαίδευση.
Η συμβολή του «Μουσικού Καρπού»
Η εκδήλωση που τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος, ιερείς, μοναχές, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του Δήμου κ. Θοδωρής Νίνος, ο κ. Μιχάλης Ανδρουλάκης και πνευματικός και άλλος εκλεκτός κόσμος, άνοιξε με τη χορωδία του «Μουσικού Καρπού».
Με τους δασκάλους τους Αντώνη Μαυράκη (τρομπέτα) και Ισιδώρα Χαλκιαδάκη (αρμόνιο) τα παιδιά έδωσαν ένα ακόμα δείγμα της άριστης μουσικής παιδείας που αποκτούν ενισχύοντας με το ταλέντο τους το δημιουργικό αυτό μουσικό σχήμα.
Ο κ. Θεόδωρος Ρηγινιώτης κι άλλη φορά το έχουμε τονίσει είναι ένας χαρισματικός ομιλητής και γνωρίζει να διαχειρίζεται το χρόνο καλύπτοντας με μεστό σε νόημα κάθε λεπτό.
Ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος π. Νικόλας Νικηφόρος καλωσόρισε το κοινό και στη συνέχεια δόθηκε ο λόγος στον π. Παρθένιο εκλεκτό ιερωμένο που συνδυάζει τη γνώση με την ευσέβεια, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων για το βιβλίο της κ. Τριπολιτάκη:
«Σχέση με θυσιαστικό χαρακτήρα»
«Ξεφυλλίζοντας προσεκτικά ακόμα και την τελευταία σελίδα ψηλαφώντας τα εκφραζόμενα συναισθήματα και πράξεις πιστέψτε με, δεν μπόρεσα να ξεφύγω, από μια συνεχόμενη σκέψη, ότι δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει και να αναλύσει το κείμενο αυτό, ως έκφραση βιωματικής εμπειρίας στην ορθόδοξη ζωή, αν δεν εκφραστεί προσευχητικά, δηλαδή προσεγγίζοντας «την μωρία του σταυρού» της αγαπητικής γονεϊκής αφοσιώσεως μέσα από τις τρεις πτυχές της Κυριακής προσευχής, την εγκράτεια, την δοξολογία και την αίτηση.
Οι ποικίλες δοκιμασίες (τοκετός, γέννα, ανατροφή τέκνων) ισορροπούν μέσα από την αγαπητική τους σχέση με θυσιαστικό χαρακτήρα. Ο άνδρας και η γυναίκα ομοιάζουν ως ο Χριστός και η Εκκλησία ως μυστηριακή συνύπαρξη με στόχο τη σωτηρία, ο έρωτας γίνεται μυστήριο ζωής με στόχο τον μεταξύ τους σωφρονισμό, την παιδοποιία και την παραμυθία των «προβεβηκότων» κατά την χριστιανική θεωρία».
Ο π. Παρθένιος, αφού συνέχισε μέσα από πατερικά και άλλα έγκριτα κείμενα την αναφορά στη σημασία της οικογένειας, στην περίπτωση απόκτησης παιδιού με προβλήματα που οδηγεί στην απόγνωση και στο πως αντιμετωπίζονται διλήμματα και μεμψιμοιρίες μέσα από μια πιο φιλοσοφημένη αποδοχή της όποιας δοκιμασίας, έθιξε με διακριτικότητα την εύκολη λύση της απαλλαγής από προβλήματα μετά τη γέννηση αναφέροντας μεταξύ άλλων:
«Τα χιλιάδες έμβρυα τα οποία δεν μπόρεσαν να ζήσουν σ’ αυτό τον κόσμο, μπορούν στον κόσμο των αγγέλων μαζί με αυτούς να συνθέσουν μια προσευχή λέγοντας: «Κύριε ελεήσον τους διώκοντας υμάς».
Εμείς αδελφοί μου οφείλουμε να αγωνιστούμε για την αλλαγή αυτή από τη δίωξή τους να έχουν την ζεστή ασφαλή αγκαλιά.
Η άποψη μιας πολύτεκνης μητέρας
Η κ. Αναστασία Κοπανάκη, θεολόγος, συγγραφέας και πολύτεκνη μητέρα στη δική της εξαιρετική παρουσίαση τόνισε μεταξύ άλλων:
«Το βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα, «η ζωή στην εντατική», είναι, όπως δηλώνεται από την ίδια τη συγγραφέα, ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό αλλά και για όλους εμάς μία αφορμή για ηθικό προβληματισμό, μέσα από όσα η συγγραφέας μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί μας. Μέσα από τις σελίδες του, στα επιμέρους κεφάλαια, ο αναγνώστης καλείται να προβληματιστεί και να ακολουθήσει τη συγγραφέα, σε μια γνήσια εξομολόγηση, δοσμένη σε μια άψογη φιλολογικά, έκδοση.
Εγώ θα σας παρουσιάσω τις σκέψεις, τις θέσεις και τους προβληματισμούς που θέτει το βιβλίο αυτό, σχετικά με την ηθική πλευρά της άμβλωσης καθώς και κάποιες σκέψεις μου για το σύγγραμμα.
Το θέμα των αμβλώσεων θίγεται σε αρκετά σημεία του βιβλίου, και παρόλο που η συγγραφέας αποφεύγει να κάνει μία συστηματική και πλήρη, ακαδημαϊκού τύπου, καταγραφή των Κανόνων και των σχετικών Πατερικών κειμένων, ωστόσο καταφέρνει με άριστο τρόπο να συμπυκνώσει τις απόψεις και το πνεύμα της Εκκλησίας, για το ζήτημα αυτό.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί την έκτρωση έγκλημα βαρύτερο από το φόνο, γιατί κατά το φόνο, το θύμα μπορεί να αμυνθεί, ενώ το έμβρυο στερείται αυτής της δυνατότητας.
Η λογική των εκτρώσεων, για όποιο λόγο και αν γίνονται, έχει μέσα της την αδυσώπητη λογική της ατομικότητας. Είναι θέμα οριακό και κρίνει αυτή την αντίληψη. Η Εκκλησία αρνείται τις εκτρώσεις, γιατί παντού και πάντα είναι ενάντια στο θάνατο».
Και η κ. Κοπανάκη κατέληξε:
«Στους δρόμους της «πυκνοκατοικημένης μνήμης» της Βλασίας διακρίνουμε την εικόνα της γυναίκας – μητέρας, όπως την περιγράψαμε, και αυτό θεωρούμε πως εξασφαλίζει στο βιβλίο το θετικά ηθικό του πρόσημο. Το ίδιο το γεγονός της έκδοσης ενός βιβλίου πίστης και στοχασμού πρέπει να επαινεθεί ιδιαίτερα σήμερα, που ο ειλικρινείς θεολογικά λόγος, μάλλον δεν αφθονεί. Γι’ αυτό είναι πολλαπλά καλοδεχούμενο».
Κατάθεση ψυχής μιας μητέρας
Συγκλονιστική ήταν η εισήγηση της κ. Ειρήνης Κλάδου που εκπροσωπούσε τον σύλλογο γονέων παιδιών με αυτισμό η οποία είπε μεταξύ άλλων:
«Σήμερα είμαστε εδώ συνοδοιπόροι του αυτοβιογραφικού αφηγήματος της συγγραφέως για να υποστηρίξουμε τις δυσκολίες του γονέα όταν δεν συμβαίνει ιδανικά η αλληλουχία των στιγμών μιας γέννησης και έπειτα.
Όταν από τα πολύχρωμα μπαλόνια και τις κάρτες με τις ευχές ένα νεογέννητο μωρό βρεθεί στην εντατική αρχίζει η ανάβαση του μαρτυρικού Γογοθά που τον βίωσε η μικρή Μαρία.
Παίρνοντας ως έναυσμα και έμπνευση το βιβλίο της Βλασίας Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη θα πω μόνο λίγα λόγια για τη ζωή ενός γονέα με παιδί με αναπηρία.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού με διάγνωση είναι δύσκολα για αυτό και την οικογένεια. Εξετάσεις, νοσηλείες, δύσκολες επεμβάσεις, έρευνα για μεταβολικά νοσήματα και χρωμοσωμικές ανωμαλίες, ατέλειωτες επισκέψεις σε ειδικούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δυσβάστακτα έξοδα.
Οι προσπάθειες είναι επίπονες και συνεχείς. Επίσης δεν ξέρει πώς να παλέψει σε αυτό το νέο αγώνα που ΔΕΝ τον ζήτησε στη ζωή του. Ξεκινά από το μηδέν, από την αρχή και πολλές φορές πρέπει να ξαναγυρίσει πίσω και να ξαναπαλέψει.
Πόσες φορές άραγε δεν φύγαμε όλοι οι γονείς παιδιών με αναπηρία από μια πόρτα ιατρείου ή νοσοκομείου έχοντας μια δυσμενή διάγνωση ή πρόγνωση για την αναπτυξιακή πορεία του παιδιού μας;;;
Είναι σκληρό να αποζητάς συνέχεια ένα βλέμμα, ένα νεύμα, μια αντίδραση, να ονειρεύεσαι ένα χάδι και μια έκφραση αγάπης, ένα μήνυμα επικοινωνίας ολοκληρωτικής, το οποίο ίσως ποτέ δε θα λάβεις… όμως ως γονέας μαθαίνεις πια να χαίρεσαι με το μικρό και το καθημερινό. Δεν ελπίζεις πιο πέρα από αυτό, φοβάσαι μήπως ξαφνικά γκρεμιστεί το όνειρο, μια και έρχεται η φάση της συνειδητοποίησης και της αποδοχής.
Η Μαρία με τα μεγάλα αγγελικά φτερά που κρατάνε το αδύναμο της σώμα μας ένωσε σε μια κοινωνία που χωρίζει. Μας πρόσφερε σε μια κοινωνία που μόνο παίρνει.
Και η κ. Κλάδου κατέληξε λέγοντας:
Τα παιδιά μας είναι ο κόσμος μας, το στολίδι μας κατά τους Αρχαίους Έλληνες. Είναι η δική μας προσωπική κατάθεση στο βωμό της ευθύνης για ένα καλύτερο κόσμο, για όλους τους «διαφορετικούς» και τους «κανονικούς ή συμβατικούς» με όραμα για μια δίκαιη συμβίωση, με οδηγό την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή.
«Κάθε μητέρα θα μπορούσε να το έχει γράψει …»
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος κάνοντας μια τοποθέτηση στη διάρκεια της εκδήλωσης είπε μεταξύ άλλων ότι δυσκολεύτηκε, ενώ έχει τόσα βιβλία προλογίσει να κάνει το ίδιο στο βιβλίο αυτό που θα μπορούσε να είχε γράψει κάθε μητέρα. Θα μπορούσε να είναι μια κατάθεση ψυχής πολλών ανθρώπων. Και η Βλασία, όπως τόνισε, τόλμησε να γράψει ένα βιβλίο που μπορεί για άλλες μητέρες να αποτελεί αλάλητο στεναγμό. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με δάκρια, αίσθηση που ακολουθούσε κάθε φορά το άγγιγμα αυτών των σελίδων πάνω στο γραφείο του. Κι αυτή η αίσθηση των νοτισμένων από δάκρια σελίδων του ανέστειλε την πρόθεση να ξεκινήσει τον πρόλογο του βιβλίου όπως είχε υποσχεθεί.
Ο Σεβασμιότατος προχώρησε και σε προσωπικές εκμυστηρεύσεις συγκινώντας το ακροατήριο ιδιαίτερα όταν αποκάλυψε πως την ίδια ώρα που αναχωρούσε η μικρή Μαρία εκείνος έκλεινε τα μάτια του Αρχιεπισκόπου Τιμοθέου του οποίου ήταν βοηθός ενώ δεν έλειψαν και άλλες συγκυρίες.
Και ο Σεβασμιότατος κατέληξε λέγοντας ότι η κ. Βλασία Τριπολιτάκη με το πόνημά της, σταλαγματιές μιας ανεκπλήρωτης αγάπης, φανερώνει τη βαθιά πεποίθηση της Εκκλησίας ότι τα πάντα μετά το θάνατό μας δεν καταλήγουν στο τίποτε, στο πουθενά, στο χάος αλλά στο φως στη χαρά και στην ελπίδα.
Ήταν μια μυσταγωγική εκδήλωση που έκλεισε με ευχαριστίες η συγγραφέας.
Τα έσοδα από την πώληση των βιβλίων δίδονται στο σύλλογο γονέων παιδιών με αυτισμό που έχει να παρουσιάσει έναν απολογισμό σημαντικής και αξιέπαινης δράσης που αξίζει κάθε υποστήριξης.