Επειδή η εβδομάδα που διανύσαμε ήταν «αφιερωμένη» στις βαθυστόχαστες αναλύσεις και ερμηνείες των Γαλλικών προεδρικών εκλογών και πληροφορηθήκαμε αρμοδίως τον «θρίαμβο» της Δημοκρατίας απέναντι στο Τέρας του Φασισμού, όπως αυτό ενσαρκώθηκε από τη Λεπέν, ας είμαστε λίγο πιο φειδωλοί στις εκτιμήσεις κι ας κρατήσουμε τους διθυράμβους για άλλες περιστάσεις.
Τι είδους «θρίαμβος» της Δημοκρατίας στην Ευρώπη είναι όταν εβδομήντα χρόνια μετά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ένας στους τρεις Γάλλους ψηφίζει «Άουσβιτς», έστω και ωραιοποιημένο; Πόσο αισιόδοξο είναι όταν τα «παραδοσιακά» κόμματα και στη Γαλλία οδήγησαν εκατομμύρια πολίτες στην αποχή, εκδηλώνοντας έμπρακτα τη δικαιολογημένη απέχθειά τους στην Ευρώπη που δημιούργησαν; Δείγμα «Δημοκρατίας» είναι να αναλαμβάνουν οι «Τραπεζίτες» ως εναλλακτική για να μην κυβερνήσουν οι φασίστες; Αλήθεια πόσο μακριά μπορεί να τραβήξει ο «εξαναγκασμός» του πολίτη που οδηγείται στην κάλπη με τη μόνιμη απειλή του εθνικιστικού «Μπαμπούλα;»
Ίδιο σκηνικό παντού και ίδιο «παιγνίδι» τα τελευταία χρόνια. Όσοι «ξαφνιάζονται» σήμερα, ας θυμηθούν πριν μερικά χρόνια το «Σοσιαλιστή» Μπλερ να ρίχνει «δημοκρατικές» βόμβες στη Σερβία, τον «Δεξιό» Μπερλουσκόνι που έννοια του ήταν τα πάρτι «μπούγκα-μπούγκα» και τον άλλο μεγάλο «προοδευτικό» Σολάνα που λιάνιζε τον «κομμουνιστή» Μιλόσεβιτς, πριν το δικαστήριο της Χάγης αποφανθεί για τα υπόλοιπα.
Αυτά τα Ευρωπαϊκά «λουλούδια» έφεραν τις «λύσεις» τύπου Μακρόν ή Παπαδήμου ή Ρέντσι που αποτελούν τα «αναχώματα» -για την ώρα- σε Λεπενοκασιδιάρηδες.
Προσωπικά, δεν αντιλαμβάνομαι «νίκη» της δημοκρατίας, παρά «νίκη» του εξαναγκασμού του Ευρωπαίου πολίτη, που καταφεύγει παντού στη λογική της «αρνητικής» ψήφου και «στο μη χείρον, βέλτιστον».
Ε, δεν το λες και «νίκη της Δημοκρατίας» αυτό!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας