Πρόσφατα ξαναδιάβαζα το σε ισχύ Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και θα ήθελα, στο παρόν σημείωμα, να καταθέσω κάποιες θέσεις μου.
Ανώτατο και κυρίαρχο όργανο της πολιτείας, βάσει του Συντάγματος, είναι ο λαός. Προς τούτο, προσωπικά νομίζω ότι οι πολιτικοί στους οποίους ο λαός αναθέτει τη διαχείριση της εξουσίας οφείλουν να προστατεύουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, να σέβονται τις αρχές της ισότητας και της πλειοψηφίας και να είναι πρωτοπόροι στους αγώνες κόντρα σε όποιον, Έλληνα ή ξένο, βιαίως (ψυχικά και σωματικά) προσπαθεί να καταλύσει τη δημοκρατία και τους νόμους της.
Το σημαντικότερο, λοιπόν, από τα δικαιώματα των πολιτών είναι, κατά τη γνώμη μου, η ελευθερία με τις πολυποίκιλες πτυχές της (γνώμης και λόγου, τύπου, συνεταιρίζεσθαι κ.λπ.). Σε ότι αφορά την αρχή της πλειοψηφίας που είναι αδιάψευστος μάρτυρας της λαϊκής κυριαρχίας και στήριγμα κάθε έννομης και έγκυρης απόφασης, ας σταθούμε στο ότι δεν στηρίζεται στην οικονομική ή ταξική διαφοροποίηση των πολιτών αλλά στη δύναμη των πολλών οι οποίοι υποχρεώνουν έτσι και τη μειοψηφία να πειθαρχεί και να συμμορφώνεται.
Η αρχή της ισότητας των πολιτών, σύμφωνα με τη λαϊκή κυριαρχία, έγκειται στην ισονομία χωρίς διακρίσεις και στην ίση συμμετοχή όλων των μελών του κοινωνικού συνόλου στα κέντρα λήψης των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων που αφορούν το εν λόγω σύνολο.
Εκ των παραπάνω, εύκολα καταλαβαίνουμε πώς και ο ελληνικός λαός, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου, είχε επί δεκαετίες διαμορφώσει τις δικές του πολιτικές αξίες. Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αδυναμίας των πολιτικών του ηγετών να τον βγάλουν από την οικονομική, την πολιτική και την ηθική κρίση που τον μαστίζει, οι αξίες αυτές δοκιμάζονται σοβαρά. Το καράβι της κοινωνικής γαλήνης κλυδωνίζεται. Για να συνεχίσει, όμως, όρθιο, άφοβο στις τρικυμίες και με ούριο άνεμο τον πλου του στις μεγάλες και άγνωστες θάλασσες, δεν αρκεί, φρονώ, μονάχα μια αναθεώρηση του Συντάγματος στα χαρτιά των «απαρχαιωμένων (ή των αντιλαϊκών)» του διατάξεων.
Έχει μεγάλη κι άμεση ανάγκη οι πολιτικοί του ηγέτες να πάψουν με «ταχυδακτυλουργικά τρυκ» να τον αποπροσανατολίζουν απ’ όσα τον βασανίζουν κάθε στιγμή και ταυτόχρονα με ειλικρίνεια και τιμιότητα να του λένε την αλήθεια για τα καθημερινά προβλήματα, να μην «κλέβουν» στο ζύγι της δικαιοσύνης μεροληπτώντας υπέρ των ολίγων και εις βάρος των πολλών. Και, τέλος, για να ξανακερδίσουν οι αυτοαποκαλούμενοι «μεσσίες» μας τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών, ας φροντίζουν, πιστεύω, έμπρακτα, με αληθινό διάλογο και με διορατικότητα για την υγεία, την παιδεία και τη δουλειά όλου του λαού χωρίς να του φορούν αλυσίδες από ξένα ή ξενόφερτα «αφεντικά»…