Ανάμεσα σε δύο Εκκλησίες, στέκει ο Μέγας Πρίνος
κι αντέχει τις κακοτοπιές, όπου περνά εκείνος.
Βόρεια είναι η Παναγιά και τονέ προστατεύει
κι η Άγια Παρασκευή, νότια τον χαϊδεύει.
Αγέρωχος, ατράνταχτος, με τρόπο καμαρώνει,
πανύψηλος αφάνταστος, τους κλάδους του απλώνει.
Αιώνες πια στην πλάτη του, έχει ανεβασμένους
και δίνει το ραχάτι του, σ’ όλους τους κουρασμένους.
Τρέχει νερό στη ρίζα του, λες κι είναι αγιασμένο
και δεν ξεφτίζει η φλοίδα του, έτσι ‘ναι το γραμμένο.
Στ’ Ακτούντα το μικρό χωριό, βρίσκεται το πρινάρι
και μοιάζει να ‘ναι θεϊκό κι απ’ το Θεό ‘χει χάρη.
Το δέντρο ‘ναι μνημειακό, να μπει και στο Μουσείο,
είναι μνημείο φυσικό, να πάρει και βραβείο.
Να μάθει όλος ο ντουνιάς, π’ απλώνεται και που ‘ναι,
στ’ Ακτούντα εκεί στα «Λεντζανά», είναι και τ’ αγαπούνε.
Πέτρος Παπαγιαννάκης
Απόστρατος Αστυνομικός