Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν. ΚΛΑΔΟΥ*
Κάθε λαός είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ακολουθεί την ίδια πορεία, έχοντας όμως διαφορετικά αποτελέσματα. Επιχειρεί με το πνεύμα και τα ιδανικά του να καλυτερεύσει τη ζωή του, αλλά τα λάθη και τα πάθη του επιφέρουν νομοτελειακά την παρακμή του. Έτσι κάθε λαός μεγαλώνει, αναπτύσσεται, ανθεί και παρακμάζει.
Το «πνεύμα του λαού» είναι η ψυχή και η δύναμη του έθνους, η κινητήρια δύναμη, που θα του διασφαλίσει τη βιωσιμότητα του στο πέρασμα του χρόνου. Η ιστορία χρησιμοποιήθηκε από τους οπαδούς όλων των πολιτικών τάσεων για τη διαμόρφωση οραμάτων και στόχων. Η ιστορία κλείνει εντός λόγων, επών και έργων την ουσία της ζωής που οφείλει να ρέει αβίαστα, εμποδίζοντας τη λήθη και τρέφοντας το αειθαλές δέντρο της αλήθειας, μιας και μητέρα της Κλειούς, όπως και όλων των μουσών είναι η μνημοσύνη.
Στην ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα κυριαρχούσαν οι αρετές της σοφίας, της ανδρείας, της σωφροσύνης και της δικαιοσύνης, ενώ η ίδια η πολιτεία εξασφάλιζε στους πολίτες της τον άριστον βίον. Οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια και αγάπη για τον τόπο που κατοικούν και ανδρώνονται.. Πρέπει να κάνουν όνειρα, να έχουν στόχους και επιδιώξεις. Η πολιτεία είναι αρωγός, συμπαραστάτης, συνοδοιπόρος, καθοδηγητής, εμπνευστής.
Δυστυχώς στην Ελλάδα του σήμερα η πολιτεία είναι απούσα από τα όνειρα και τους στόχους των πολιτών της, στερώντας τους το δικαίωμα στην ελπίδα. Οι πολίτες έμαθαν απλά να επιβιώνουν. Στην ελληνική πραγματικότητα η καθημερινότητα έγινε συνήθεια και οι στόχοι της ζωής ουτοπία.
Οι πολίτες έπαψαν να αισθάνονται ασφάλεια και έχασαν την αξιοπρέπειά τους. Συμβαδίζουν με την ηρεμία-απάθεια-αδυναμία-ανικανότητα που διέπει την πολιτική ζωή του τόπου μας, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική σκηνή.
Μάθαμε να ζούμε απαθείς, αποδεχόμενοι τον εξευτελισμό, υποχωρητικοί παραχωρώντας εθνική κυριαρχία στο όνομα της ειρήνης. Ποιάς άραγε ειρήνης. Οι μεγάλοι δάσκαλοι του έθνους, που μας δίδαξαν, ότι αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να λειτουργούμε αποτρεπτικά σε κάθε επίδοξο κατακτητή που επιβουλεύεται τον τόπο μας, στις μέρες θεωρούνται μάλλον αναχρονιστικοί και ακραίοι.
Αν όμως είχαμε ισχυρό στρατό και πολιτικούς με αξιοπρέπεια, αν είχαμε αυτοπεποίθηση, θα είχαμε ανακηρύξει την ΑΟΖ εδώ και δεκαετίες, εκμεταλλευόμενοι τον πλούτο της πατρίδας μας. Δεν θα αναγνωρίζαμε ποτέ μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα σε ένα κράτος που αποτελείται από Σλάβους και Αλβανούς. Δεν θα τολμούσε κανείς να εκτελέσει την ημέρα της εθνικής μας εορτής Έλληνα πολίτη και να τον εξευτελίζει μετά τον θάνατό του.
Η εξωτερική πολιτική είναι η επίσημη διεθνής συμπεριφορά των κρατών, η πολιτική τους στη διεθνή σκηνή, οι πράξεις, οι αντιδράσεις, η στάση και οι στόχοι ενός κράτους σε σχέση με άλλα κράτη και διεθνή ζητήματα. Είναι η προσπάθεια των κυβερνήσεων να επηρεάσουν ή να διαχειριστούν γεγονότα και εξελίξεις που διαδραματίζονται εκτός συνόρων, συνήθως, αλλά όχι αποκλειστικά, μέσα από τις σχέσεις που αναπτύσσουν με κυβερνήσεις άλλων κρατών. Ο τελικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους είναι η προαγωγή του εθνικού συμφέροντος μιας χώρας, όπως αυτό ορίζεται από την κυβέρνηση της σε μία δεδομένη ιστορική στιγμή, με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών και την ελαχιστοποίηση των ζημιών.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε απλά ότι η Ελλάδα δεκαετίες τώρα δεν ασκεί εξωτερική πολιτική. Κύπρος, Νταβός, Ίμια, ΑΟΖ… Στην Ελλάδα επιβάλλονται πολιτικές και οι πολιτικοί μας, απλά τις εκτελούν σε βάρος του λαού τους, καρπώνοντας χρήματα και εξουσία. Ξέχασαν οι άθλιοι ότι η ζωή έχει ημερομηνία λήξης, όμως η ιστορία είναι αιώνια και θα είναι απέναντι τους αμείλικτη, όπως ήταν με τον εφιάλτη και τον Ιούδα.
Το μελανότερο σημείο της ελληνικής ιστορίας δεν είναι η πτώση της Κωνσταντινούπολης, διότι οι Έλληνες έπεσαν μαχόμενοι υπερασπιζόμενοι πατρίδα και ιδανικά. Γι’ αυτό άλλωστε η ελπίδα παρέμεινε άσβεστη στις ψυχές των προγόνων μας και στο τέλος δικαιώθηκαν οι αγώνες και οι θυσίες τους. Το μελανότερο σημείο της ελληνικής ιστορίας είναι η άρνηση των Ελλήνων πολιτικών να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη της Κύπρου. Από το περήφανο «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα, ο οποίος θυσιάστηκε για την πατρίδα του αψηφώντας τον θάνατο, φτάσαμε στο η «Κύπρος κείται μακράν», δίνοντας το δικαίωμα στους εχθρούς μας να γίνουν ακόμα πιο επιθετικοί, διεκδικητικοί, αφού κατάλαβαν ότι καμία σχέση έχουμε πλέον με τους προγόνους μας. Έτσι μας κατάντησαν οι πολιτικοί μας. Και εργάζονται καθημερινά έτσι ώστε να μην έχουμε κανένα λαϊκό ή εθνικό όραμα. Να μην υπάρχει κάτι για το οποίο θα δίναμε ακόμα και τη ζωή μας προκειμένου να το υπερασπιστούμε ή να το επιτύχουμε. Από τη στιγμή όμως που οι λαοί και τα έθνη πέφτουν σε αυτή την κατάσταση μοιραία έρχεται η παρακμή και η ιστορική τους εξαφάνιση. Γιατί για να μείνεις ως έθνος ζωντανός μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να πεθάνεις γι’ αυτό.
Είμαστε ένας εξαρτημένος λαός οι πολιτικοί του οποίου είναι εξαρτημένοι από την εξουσία μην έχοντας όραμα για τον τόπο τους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής δεν είναι το Κυπριακό, το Σκοπιανό, η Αλβανία, η ΑΟΖ ή το χρέος. Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι η Τουρκία. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και χωρίς φοβίες και παρωπίδες να εργαστούμε για την επίλυσή του. Η Ελλάδα έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα όποια στιγμή το θελήσει. Η φράση αυτή έχει καταντήσει πλέον ανέκδοτο. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει? Φοβόμαστε? Είμαστε αδύναμοι? Αν ναι, γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Επιτέλους ποιος πρωθυπουργός θα λογοδοτήσει για την κατάντια του τόπου;
Είμαστε υποχρεωμένοι έχοντας γείτονες τους Τούρκους να προβλέπουμε τη σκέψη τους. Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη και περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα. Από τον Ηρόδοτο γνωρίζουμε ότι ο Ξέρξης, όταν εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας, ζήτησε τη γνώμη του Δημάρατου, εξόριστου βασιλιά από τη Σπάρτη, στην αυλή του Ξέρξη, αν οι Έλληνες θα αντισταθούν και έλαβε την απάντηση, ότι «Η Ελλάδα με τη φτώχεια είναι ανέκαθεν αχώριστοι σύντροφοι, αλλά με αυτήν συνδυάζει την αρετή, δημιούργημα της ευφυΐας των Ελλήνων και της αυστηρής πειθαρχίας. Και με την αρετή αυτή η Ελλάδα αποφεύγει και τη φτώχεια και την υποδούλωση». Το φρόνημα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία, που με τη σειρά της είναι προϋπόθεση για την ευδαιμονία.
Είναι πλέον ανάγκη με μεθοδικότητα και σχεδιασμό να λύσουμε το πρόβλημα που λέγεται Τουρκία, λειτουργώντας αποτρεπτικά. Αν στη ζωή κάποιος καταλάβει την αδυναμία σου, θα σε κατασπαράξει. Έχοντας ισχυρό στρατό θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε διαφορετικά τους πόρους του τόπου μας. Αν είμαστε δυνατοί και προκληθούμε πρέπει να απαντήσουμε με όλη τη δύναμη του λαού και της ψυχής μας. Αν το κάναμε στην Κύπρο κανένας γείτονας δεν θα τολμούσε να μας αμφισβητήσει. Το έκανε το Ισραήλ χωρίς να δείξει σημάδια αδυναμίας και κέρδισε τον σεβασμό των γειτόνων του.
Στις μέρες μας ο οικονομικός μαρασμός έχει φέρει την πατρίδα μας σε εξαιρετικά δεινή θέση. Όταν η αρχαία Αθήνα χρειαζόταν βελτιώσεις στις υποδομές της, μια νέα γέφυρα για παράδειγμα ή ήθελε να διοργανώσει κάποια υπέρλαμπρη τελετή, τότε καλούσε τους αριστοκράτες. Αυτοί έπρεπε όχι μόνο να χρηματοδοτήσουν το έργο, αλλά και να το αποπερατώσουν ως εργολάβοι, καθώς ήταν στην αποκλειστική τους ευθύνη η επίβλεψη της προόδου του έργου και η ολοκλήρωσή του.
Η λογική εδώ ήταν πως ο πλούσιος όφειλε να επωμιστεί το βάρος των δημόσιων εξόδων, δεδομένης της άνισης κατανομής του πλούτου που απολάμβανε. Είναι λοιπόν καιρός η πατρίδα να καλέσει τους έχοντες και κατέχοντες και να τους αναθέσει το δύσκολο έργο του εξοπλισμού της. Θα μου πείτε, στις μέρες δεν υπάρχουν Μπουμπουλίνες… Μπορεί όμως και να υπάρχουν.
Αγαπητοί συμπολίτες μην περιμένουμε να μας σώσει ο Θεός γιατί ο Θεός δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις αυτών που έχουν ελευθερία επιλογής. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα. Ο Καζαντζάκης ήταν σαφής. Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.
* O Γεώργιος Ν. Κλάδος είναι μαιευτήρας – γυναικολόγος