«Είναι πολύ θλιβερό μια χώρα σαν την Ελλάδα, που όλοι ξέρουν ότι έδωσε τον πολιτισμό και την έννοια της δημοκρατίας, να αγκαλιάζει τον πιο ακραίο και φονικό λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός υπονομεύει και, τελικά, ισοπεδώνει τη δημοκρατία, δεν έχει σχέση με τον λαό. Τον λαϊκισμό τον χρησιμοποιούν κάποιοι απλώς και μόνον ως πρόσχημα για να παραμείνουν οι ίδιοι στην εξουσία. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι θλιβερή». Με αυτά τα λόγια είχε σχολιάσει την θερμή υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο καθεστώς Μαδούρο, σε συνέντευξη του στην δημοσιογράφο Τέτα Παπαδοπούλου τον Δεκέμβριο του 2017, ο πατέρας του ηγέτη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας Λεοπόλδο Λόπες, ο οποίος βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό μετά από σχεδόν 4 χρόνια στη φυλακή.
Το αυταρχικό καθεστώς του Νικολά Μαδούρο έχει εγκαθιδρύσει μια δικτατορία στη Βενεζουέλα που χαρακτηριστικά της είναι οι ανελεύθερες εκλογές, με πολλά μέλη της αντιπολίτευσης στη φυλακή, ελεγχόμενα ΜΜΕ και δικαιοσύνη, τάγματα εφόδου που απαγάγουν αντιφρονούντες, άγρια καταστολή με νεκρούς και τραυματίες σε κάθε αντικυβερνητική διαδήλωση. Στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης, η χώρα μαστίζεται τα τελευταία χρόνια από την ύφεση, με ουρές λόγω έλλειψης τροφίμων έξω από φρουρούμενα από το στρατό σούπερ μάρκετ και παντοπωλεία. Η Βενεζουέλα, η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, έχει βυθιστεί στη δίνη της οικονομικής κρίσης κυρίως εξαιτίας της ραγδαία πτώση της τιμής του «μαύρου χρυσού», οι πωλήσεις του οποίου αποτελούν το 96% των εσόδων της χώρας.
Όλα τα αυταρχικά καθεστώτα κάποια στιγμή καταρρέουν. Γιατί κανένα πολιτικό σύστημα δεν επιβιώνει στηριγμένο σε μια εξουσία βασισμένη σχεδόν αποκλειστικά στην επιβολή, χωρίς τη συγκατάθεση και νομιμοποίηση των πολιτών. Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι το καθεστώς Μαδούρο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης Χουάν Γκουάιδο αυτοανακηρύχτηκε πρόεδρος της Βενεζουέλας με μοναδικό σκοπό τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Κίνα, Ρωσία, Τουρκία, Συρία, Ιράν και Κούβα δεν αναγνώρισαν τον νέο πρόεδρο λόγω οικονομικών συμφερόντων που διατηρούν στη χώρα της νότιας Αμερικής. Από την άλλη βρίσκονται πολλές δημοκρατικές χώρες οι οποίες αναγνώρισαν και συνεχίζουν να αναγνωρίζουν η μια μετά την άλλη τον νέο μεταβατικό πρόεδρο, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά την άμεση εκκίνηση μιας πολιτικής διαδικασίας που οδηγεί στη διενέργεια ελεύθερων και αξιόπιστων εκλογών, με μονομερείς αναγνωρίσεις από πολλά κράτη μέλη να είναι προ των πυλών.
Κι ενώ όλοι λαμβάνουν θέση για την επόμενη μέρα, υπάρχει μια και μοναδική φιλελεύθερη δημοκρατία που στηρίζει ανοιχτά τον δικτάτορα Μαδούρο. Η Ελλάδα μέσω του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί αυτή η σκοτεινή εξαίρεση στον δημοκρατικό κόσμο; Πρόκειται για ιδεολογική συμπάθεια και θαυμασμό σε εξ αριστερών λαϊκιστικά αυταρχικά καθεστώτα ή μήπως γιατί η πτώση Μαδούρο θα φέρει στην επιφάνεια αποκαλύψεις για τυχόν συναλλαγές του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς; Αρκεί να θυμηθούμε τα ταξίδια στη Βενεζουέλα του Νίκου Παπά ως διευθυντή του γραφείου του Α. Τσίπρα τον Αύγουστο του 2013 μαζί με άλλα στελέχη του κόμματος, συνοδευόμενους από τον δικηγόρο και ειδήμονα στις off shore εταιρίες Αρτέμιο Αρτεμίου. Τα ερωτήματα πληθαίνουν μετά και τις αποκαλύψεις το 2017 για χρηματοδότηση των Podemos στην Ισπανία από το καθεστώς, καθώς και τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα ότι δισεκατομμύρια δολάρια από τις πωλήσεις πετρελαίου έχουν «εξαφανιστεί», με την εκτίμηση ότι κατέληξαν σε τρίτες χώρες.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που το κυβερνών κόμμα παρέχει στήριξη στο καθεστώς Μαδούρο. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, με επιστολή του στον Νικολάς Μαδούρο τον Φεβρουάριο του 2013, ο Αλέξης Τσίπρας είχε προσπαθήσει να αποσιωπήσει τις αναφορές του συνηγόρου του πολίτη για σεξουαλικές επιθέσεις που δέχθηκαν εργαζόμενες στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Στην επιστολή ζητούσε την παρέμβαση του Πρόεδρου της Βενεζουέλας για την επίλυση του θέματος, ώστε να μη γίνει γνωστή η υπόθεση και υπάρξει πολιτική εκμετάλλευση εις βάρος του καθεστώτος. Ακόμη, το 2017 όταν η ΕΕ επεδίωξε την επιβολή κυρώσεων για το αντισυνταγματικό πραξικόπημα που ξεκινούσε στη χώρα το καθεστώς Μαδούρο, ήταν και πάλι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα που αρνήθηκε να συναινέσει, με αποτέλεσμα η αντίδραση της ΕΕ να περιοριστεί σε μια χλιαρή ανακοίνωση.
Για όποιο λόγο κι αν υπάρχει αυτή η εμμονή στην στήριξη ενός δικτατορικού και αυταρχικού καθεστώτος, δεν πρέπει με τόση ελαφρότητα να προσπερνάμε τους 35 νεκρούς τα τελευταία 24ωρα, τους 115 το 2017, τους 45 το 2014, τους μισό εκατομμύριο πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη χώρα, καθώς και άλλους χιλιάδες που πεθαίνουν από τις ελλείψεις σε φάρμακα και τις συνθήκες εξαθλίωσης που βιώνουν υπό το καθεστώς Μαδούρο. Συνθήκες που οι εδώ υποστηρικτές του καθεστώτος δεν βιώνουν, απολαμβάνοντας το βιοτικό επίπεδο και την εξουσία που η φιλελεύθερη δημοκρατία τους προσφέρει.
*O Γεώργιος Νάστος είναι Ιδιωτικός υπάλληλος – Απόφοιτος του τμήματος πολιτικής επιστήμης του πανεπιστημίου Κρήτης