Αυτή τη φορά ήταν η ημέρα του κρητικού στίβου. Σε μια σεμνή τελετή παρουσία αθλητών-τριών του κλασικού σπορ, των προπονητών τους, γονιών, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να λείψουν, έγιναν οι βραβεύσεις στους καλύτερους.
Παρουσία φυσικά των πολιτειακών αρχών του νησιού, όπως του περιφερειάρχη κ. Σταύρου Αρναουτάκη, του δημάρχου Ηρακλείου κ. Λαμπρινού, καθώς και των αρμοδίων επί των αθλητικών θεμάτων, δημοτικών συμβούλων, αλλά και αθλητικών παραγόντων και χορηγών, αντιλαμβανόταν κανείς εύκολα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι τα χειροκροτήματα, τα πλατιά χαμόγελα, αντανακλούσαν στη χαρά των βραβευθέντων συναισθανόμενοι ότι δικαιώνονται οι κόποι τους.
Μεταξύ των βραβευθέντων, καλύτερων αθλητών του στίβου για το 2018 ήταν και η Ρεθεμνιώτισσα αθλήτρια του στίβου, του αθλητικού σωματείου ΟΚΑ Αρκάδι, Μαρία Σταγογιάννη, η οποία είχε βρεθεί στο βάθρο των νικητών κατακτώντας τη 2η θέση στα 1.000μ., στο πανελλήνιο πρωτάθλημα παγκορασίδων νοτίου ομίλου.
Τα ανάμεικτα συναισθήματα του Γιώργου Βιζιργιανάκη
Η Μαρία Σταγογιάννη, αποτέλεσε τη μοναδική ρεθεμνιώτικη εκπροσώπηση στη γιορτή του κρητικού στίβου, ανάμεσα στα μεγάλα σωματεία της Κρήτης. Το δίχως άλλο, της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί η διάκρισή της σε κορυφαία αθλήτρια του στίβου, ήταν ένας πραγματικός άθλος γι’ αυτήν, όπως υπογραμμίζει και ο προπονητής της Γιώργος Βιζριγιανάκης, ο οποίος εξηγεί τους λόγους… «Πράγματι μιλάμε για άθλο της Μαρίας, αφού κατάφερε να ξεχωρίσει στο αγώνισμά της, χάρη στη σκληρή δουλειά, στο πείσμα της και στις προσωπικές της θυσίες. Όμως η διάκρισή της αυτή, έχει και μία ιδιαίτερη αξία, αφού ο ρεθεμνιώτικος στίβος, διανύει περίοδο εγκατάλειψης και μαρασμού και το να ξεχωρίζει κάποιος αθλητής και να διακρίνεται πανελλαδικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονείται, είναι πραγματικός άθλος»!
Ακολούθως, ο προπονητής του τμήματος στίβου του πιο ιστορικού συλλόγου στο Ρέθυμνο, αλλά και από τους ιστορικότερους της Κρήτης αναφέρθηκε στα πολλά ζητήματα που έχουν προκύψει στο… παντέρμο στιβικά Ρέθυμνο…
Η μοιραία σύγκριση
«Η παραπάνω διαπίστωση γίνεται πιο έντονη, κάθε φορά που ταξιδεύω για πανελλήνιους αγώνες, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με βιοτικό επίπεδο πολύ χαμηλότερο από το τουριστικό Ρέθυμνο και με υψηλούς δείκτες ανεργίας. Διαπιστώνω λοιπόν κατ’ ιδίαν με πόσο σεβασμό και αγάπη αγκαλιάζουν τον αθλητισμό γενικότερα όλοι οι τοπικοί φορείς και αθλητικοί παράγοντες και φροντίζουν με κάθε μέσο που διαθέτουν να διευκολύνουν και να ενισχύουν το έργο των αθλητών και προπονητών.
Ειδικά οι πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας, διαθέτουν ένα πολύ υψηλό αθλητικό επίπεδο, και αυτό φαίνεται, διότι επιδιώκουν να διοργανώνουν τακτικά αγώνες, να υλοποιούν διάφορες αθλητικές δράσεις και φροντίζουν παρ’ όλη την οικονομική λιτότητα, να διαθέτουν κάποια κονδύλια για τον αθλητισμό και με κάθε τρόπο να συμβάλλουν στην άνοδό του.
Έτσι κάθε φορά που βρίσκομαι σε κάποια πόλη της χώρας μας, που έχει αναλάβει τη διοργάνωση πανελλήνιων αγώνων ή και σχολικών ακόμη πρωταθλημάτων, νιώθω ένα αίσθημα πικρίας για την προχειρότητα και την ανεπάρκεια που επιδεικνύεται όσον αφορά τα αθλητικά δρώμενα στην πόλη μου, το Ρέθυμνο.
Ακόμη και στην προχθεσινή βράβευση των καλύτερων του στίβου στο Ηράκλειο, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Αναμφίβολα, ένιωσα χαρά και περηφάνια για την διάκριση της αθλήτριάς μου, αλλά ταυτόχρονα ένιωσα και ένα αίσθημα ορφάνιας και εγκατάλειψης. Σκεφτόμουν, ότι θα μπορούσαν να έχουν ανέβει ψηλά, στο βάθρο των νικητών, πολύ περισσότερα Ρεθεμνιωτάκια, αν τους δίναμε την ευκαιρία. Αν είχαμε σωστούς χώρους άθλησης, κατάλληλες υποδομές, αθλητικούς εξοπλισμούς, άλλη νοοτροπία… Κυρίως το τελευταίο.
«Ρομαντικός εργάτης του αθλητισμού»
Ακολούθως, ο έμπειρος τεχνικός αναφέρθηκε για το κρίμα αλλά και το τι θα πρέπει να αφήσουμε πίσω προκειμένου να μη χαθεί άλλος χρόνος αλλά και αθλητής ή αθλήτρια… «Μπορεί να έγινα δέκτης συγχαρητηρίων για τη διάκριση της αθλήτριάς μου, αλλά πιστέψτε με, ένιωσα σαν ένας μοναχικός, ρομαντικός εργάτης του αθλητισμού της πόλης μου. Και με λυπεί πραγματικά να μη μπορούμε να ξεπεράσουμε κοντόφθαλμες πρακτικές, τακτικές προχειρότητας, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και σκοπιμότητες, εξαρτημένες από διάφορα συμφέροντα και να κάνουμε το άλμα που χρειάζεται η πόλη μας, για την ενίσχυση του τοπικού αθλητισμού.
Ιδιαίτερα ο κλασικός αθλητισμός, τον οποίο υπηρετώ με αγάπη και υπευθυνότητα, αρκετές δεκαετίες τώρα, και από το πόστο του αθλητή αρχικά, αλλά και του προπονητή στη συνέχεια, με θλίψη διαπιστώνω, ότι δεν του έχει δοθεί η προσοχή και ο σεβασμός που του αρμόζει, παρά τις διακρίσεις που έχει φέρει μέχρι σήμερα και το ρόλο που επιτελεί στη Ρεθεμνιώτικη κοινωνία.
Νομίζω ότι είναι καιρός να αφήσουμε κατά μέρος ό,τι αρνητικό μας «φρενάρει» και να εστιάσουμε σε πρακτικές που θα δώσουν ώθηση στον ρεθεμνιώτικο αθλητισμό. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε και στον τόπο μας μία αθλητική εξωστρέφεια, που θα μπορούμε να την υποστηρίξουμε.
…Γιατί έχουμε χρέος να δώσουμε ανάσα, διέξοδο και όραμα στα παιδιά μας και γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός».
Δ.Τ.