Οποίος παρακολούθησε τις τελευταίες προεκλογικές συγκεντρώσεις του πρωθυπουργού και ιδιαίτερα εκείνη της Θεσσαλονίκης, δεν είχε καμία αμφιβολία για το τι θα έβγαζε η κάλπη των ευρωεκλογών της Κυριακής. Ο ίδιος τρόπος πολιτικής επικοινωνίας του 2014-2015, μέσα όμως από μια κουρασμένη φιγούρα που δεν θύμιζε σε τίποτα τον φέρελπι και ορμητικό Τσίπρα του παρελθόντος.
Σα να μην συνέβη τίποτα μετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης, η προεκλογική εκστρατεία του πρωθυπουργού είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον ανέδειξαν στην εξουσία. Ένας εμφυλιοπολεμικός και ακραία διχαστικός λόγος, που εν έτη 2019 περιλάμβανε από Άρη Βελουχιώτη μέχρι Γρήγορη Λαμπράκη. Περιλάμβανε ακόμη τη σκληρή επίθεση κατά των δημοσκοπήσεων που τελικά έδειχναν πολύ μικρότερη ήττα από αυτή που υπέστη. Αποτελούνταν από πύρινους λόγους κατά των «ελίτ», γραμμένες πάνω σε κότερα και σαλόνια επιχειρηματιών. Στο κυβερνών κόμμα θεωρούσαν ότι όλα αυτά μαζί με μια επιχείρηση μαζικής εξαγοράς ψήφων της τελευταίας στιγμής, θα αποτελούσαν τα όπλα που θα απέτρεπαν μια βαριά ήττα. Κι όμως όλοι αυτοί των οποίων την ψήφο προσπάθησε να εξαγοράσει του γύρισαν την πλάτη. Τον καταψήφισαν οι συνταξιούχοι παρά την παρωδία της «13ης σύνταξης». Τον καταψήφισαν και οι 17άρηδες, παρότι λίγο πριν τις ευρωεκλογές αύξησε κατά 3.600 τον αριθμό των εισακτέων στα ΑΕΙ. Τον καταψήφισαν ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι, των οποίων τη στήριξη θεωρούσε δεδομένη.
Ο πρωθυπουργός έχασε και στο «ον» αλλά και στο «δέον». Από τη μια έχασε την εμπιστοσύνη των πολιτών στη βάση της αξιολόγησης των πολιτικών που ακολούθησε και των συνεπειών που αυτές οι πολιτικές είχαν για τη χώρα και τους πολίτες. Από την άλλη έχασε από το στοιχείο εκείνο πάνω στο οποίο βασίστηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Το θυμικό των πολιτών. Κάποτε, εν απουσία ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης, στηρίχθηκε σε αυτό ενεργοποιώντας τα ταπεινότερα ένστικτα της κοινωνίας για να καταλάβει την εξουσία. Σήμερα, εν απουσία κυβερνητικών αποτελεσμάτων προσπάθησε να κάνει το ίδιο. Όμως αυτό το θυμικό του γύρισε μπούμερανγκ.
Ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι που αποδοκίμασε προσωπικά τον κ. Τσίπρα και τον στενό του κύκλο, ήταν εκείνο μιας σιωπηρής πλειοψηφίας που απεχθάνονταν το ύφος και το ήθος της εξουσίας που έβγαζε προς τα έξω η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Γιατί απλούστατα ο κόσμος κουράστηκε. Κουράστηκε να βλέπει αυτό το αυστηρό δάκτυλο που με ύφος κουνούσαν τόσα χρόνια από πάνω του. Οι πολίτες κουράστηκαν να υποτιμάνε τόσο τη νοημοσύνη τους κάνοντας το άσπρο μαύρο, προσπαθώντας να τους επιβάλουν μια δική τους πραγματικότητα. Κουράστηκαν από τους τραγέλαφους των εγκαινίων των μουσαμάδων και των ακινήτων βαγονιών. Βαρέθηκαν αντί να ακούν για λύσεις να βουλιάζουν σε μια δημόσια ατζέντα λάσπης. Θύμωναν διαπιστώνοντας ότι όσο σκληρά και να προσπαθούν στη ζωή τους, εκείνο που κυριαρχούσε ήταν η επιβράβευση της μετριότητας και η αναξιοκρατία. Σιχάθηκαν την υπέρμετρη αλαζονεία, τους ψευτοτσαμπουκάδες και την «πολάκεια» αντίληψη της εξουσίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής που πέρασε, θα υποχρεώσει τον πρωθυπουργό να αφήσει στην άκρη τον Άρη Βελουχιώτη, τα «βοθροκάναλα» και τα προεκλογικά επιδόματα και θα τον αναγκάσει για πρώτη φορά να μιλήσει πολιτικά. Ενόψει εθνικών εκλογών, οι πολίτες ελπίζουν ότι μετά από πολλά χρόνια ήρθε η ώρα η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα να κινηθεί στη βάση πολιτικών προγραμμάτων, αντικρουόμενων απόψεων και ιδεών. Μπορεί στο παρελθόν να πίστεψαν σε μαγικά ραβδιά, λεφτόδεντρα και πεφωτισμένους ηγέτες. Τώρα όμως απαιτούν νηφαλιότητα και σοβαρότητα. Απαιτούν να ακούσουν ρεαλιστικά πράγματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας και της χώρας.
* O Γεώργιος Νάστος είναι ιδιωτικός υπάλληλος, πολιτικός επιστήμονας