Το απέραντο βαθύ γαλάζιο του Γεροπόταμου, οι παραλίες με τα καταγάλανα νερά, σε συνδυασμό με το βαθύ μπλε του ουρανού και το μαγευτικό φυσικό τοπίο «ζωντανεύουν», μέσα από τα έργα ζωγραφικής της Αργυρώς Αγελαράκη, η οποία εμπνέεται από την απαράμιλλη ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού και μεταφέρει μέσα από τους πίνακές της τα χρώματα και τα αρώματα, τη δύναμη αλλά και την ηρεμία της φύσης. Αφετηρία της η Ελεύθερνα, εκεί που εργάζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια στο πλευρό του καθηγητή Αρχαιολογίας, Νίκου Σταμπολίδη. Όπως λέει από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκε από το φυσικό κάλλος της περιοχής, ενώ η θάλασσα του Γεροπόταμου, όπου έχει επιλέξει να περνά τα καλοκαίρια της τα τελευταία οκτώ χρόνια με την οικογένειά της, την σαγήνευσαν.
Με σύνεργά της τα πινέλα, λάδι σε καμβά και ακουαρέλα αποτυπώνει το τοπίο της φύσης. Την ομορφιά της θάλασσας, άγρια με κυματισμούς, όπως την αποτυπώνει, με την δύναμη του αέρα αλλά και ήρεμη, γαλήνια με κάθε χαρακτηριστικό της τα χρώματα που αλλάζουν, τα ψάρια που κολυμπούν αλλά και όσα άλλα περιέχει ο βυθός αλλά και η ακτή.
Έχοντας κάνει πολλές εκθέσεις στην Αμερική, φέτος η Αργυρώ Αγελαράκη αποφάσισε με τη συνδρομή φίλων να καταθέσει τα έργα της στο Σπίτι του Πολιτισμού.
Τίτλος της έκθεσης «Ιεροπόταμος (της Ελεύθερνας) Χρώματα Καλοκαιριού», εγκαινιάστηκε χθες στο Σπίτι του Πολιτισμού και θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 20 Ιουλίου κατά τις ώρες 19:00-21:00.
Η Αργυρώ Αγελαράκη, MFA, είναι ζωγράφος που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και την Ελλάδα. Στις εικαστικές της αναζητήσεις εργάζεται κυρίως με στρώσεις λαδομπογιάς σε καμβά αλλά και με συνθέσεις από μεικτές τεχνικές με έμπνευση από τον κόσμο του Αιγαίου, τον ρυθμό των ανέμων, τις μπλε αποχρώσεις και σχήματα της θάλασσας, του ουρανού και του τοπίου.
Ως καθηγήτρια Καλών Τεχνών και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης, καθώς και στο Πανεπιστήμιο Adelphi στη Νέα Υόρκη, διδάσκει τις διεπιστημονικές πτυχές της τέχνης και της επιστήμης.
Το θέμα της συγκεκριμένης έκθεσης, με τίτλο «Ιεροπόταμος (της Ελεύθερνας) Χρώματα Καλοκαιριού», σχετίζεται με μια σειρά από πίνακες που ολοκληρώθηκαν τον περασμένο χρόνο, εμπνευσμένοι από την θάλασσα και την παραλία του Γεροποτάμου και των ορεινών της Ελεύθερνας.
«Με εμπνέει το γαλάζιο»
Η Αργυρώ Αγελαράκη μιλώντας στα «Ρ.Ν.» για την έκθεση και πως εμπνεύστηκε από τα τοπία του Γεροποτάμου, μας είπε:
«Ο Γεροπόταμος, η Ελεύθερνα είναι τοπία που κάνω όταν κάθομαι στη θάλασσα. Αρχίζω εκεί με νερομπογιές, ακουαρέλα και μετά τα παίρνω πίσω στο σπίτι στο στούντιό μου και τα δουλεύω λίγο παραπάνω εκεί. Όσα είναι τοπία της Ελεύθερνας είναι σε λάδι πάνω σε καμβά. Αυτά που έχω εδώ είναι το 1/5 σε μέγεθος και λιγότερο, από αυτά που κάνω συνήθως στην Αμερική. Αυτά που κάνω στην Αμερική είναι περίπου 2×2 μέτρα. Οπότε είναι πάρα πολύ μικρά γιατί τα κάνω εδώ, μερικά τα πάω πίσω στην Αμερική. Με εμπνέει το γαλάζιο. Το γαλάζιο της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού, όλα αυτά τα χρώματα που υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Τέτοιο μπλε δε βλέπεις πουθενά αλλού» και συμπληρώνει: «Ο τίτλος της έκθεσής μου επελέγη επειδή όλα τα έργα αυτά είναι φτιαγμένα στο Γεροπόταμο. Όλα εκεί κάπως τα αρχίζω, γιατί εκεί πάμε και κάνουμε μπάνιο σχεδόν κάθε μέρα όλο το καλοκαίρι με την κόρη μου και τις δύο τις εγγονές και γι’ αυτό. Επίσης στην Ελεύθερνα, έχω το στούντιό μου και κάποια τοπία, είναι η θέα που βλέπω από το παράθυρό μου, τα ζωγραφίζω γιατί αυτά με ηρεμούν. Μου αρέσει μέσα από τα έργα μου να υπάρχει ένας ρυθμός, από τα χρώματα· να καταλαβαίνει όποιος το βλέπει με κάποιο τρόπο τον αέρα, τη θάλασσα, τη «φασαρία», τη μουσική. Εγώ πάντα βλέπω και μουσική μέσα στα έργα. Μου αρέσει να τα βλέπω. Τα ‘χω και στο σαλόνι μου στην Αμερική. Το χειμώνα είμαστε στη Νέα Υόρκη, κάνει κρύο, δε βλέπεις ποτέ μπλε. Επειδή λοιπόν κάποια έργα μου τα δουλεύω εδώ και επειδή όσα είναι λάδι, θέλουν μήνες να στεγνώσουν, κι επειδή υπήρχαν εδώ, μου είπαν έτσι κάποιοι φίλοι, με παρακίνησαν, να τα εκθέσω».
Όπως μας λέει έχει ήδη εκθέσει έργα της από την Ελεύθερνα και το Γεροπόταμο στην Αμερική και οι επισκέπτες της έκθεσης είχαν ενθουσιαστεί, αφού, όπως υποστηρίζει, το μπλε του ελληνικού ουρανού και της θάλασσας δεν το συναντάς αλλού: «Έχω κάνει εκθέσεις στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη και στο Southampton έγινε μια μεγάλη έκθεση που ήμουν εγώ μόνο, και το Νοέμβριο στο Προξενείο στη Νέα Υόρκη. Τους αρέσουν πάρα πολύ τα έργα, γιατί είναι αυτό το μπλε. Όλοι εντυπωσιάζονται με τα μπλε τα χρώματα και σε πολλούς αρέσουν τα ψάρια. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να έρθουν να επισκεφτούν την περιοχή που βλέπουν μέσα από τις εκθέσεις μου. Επίσης δέχομαι πολλές παραγγελίες για αντίστοιχα έργα από εστιατόρια, στην Αμερική και στην Νέα Υόρκη».
Όπως μας λέει εργάζεται στο Μουσείο της Αρχαίας Ελεύθερνας και κάθε καλοκαίρι φιλοξενούν μέσω του πανεπιστημίου φοιτητές από την Αμερική, που κάνουν μάθημα ανθρωπολογίας και σχέδιο στον αρχαιολογικό χώρο.
«Δουλεύω στην Ελεύθερνα, στο Μουσείο. Φέρνουμε παιδιά κάθε χρόνο από Αμερική, εγώ τους κάνω μάθημα. Δουλεύω σε δύο πανεπιστήμια στην Αμερική. Το πρώτο είναι το «School of Visual Arts», το οποίο είναι μια Σχολή Καλών Τεχνών, απ’ τις καλύτερες στον κόσμο, μπορώ να πω· το άλλο είναι το «Delphi» που είναι στο Long Island. Από το «Delphi» έχουμε μάθημα κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα και τα τελευταία 20 χρόνια φέρνουμε παιδιά στην Ελεύθερνα. Οι φοιτητές είναι από όλη την Αμερική και από Καναδά. Και κάνουν μάθημα ανθρωπολογίας, αλλά εγώ τους κάνω σχέδιο αρχαιολογικό στο χώρο, stratigraphy («στρωματογραφία»), τα πλάνα, τα σχέδια που γίνονται στην ανασκαφή και μετά, το πώς κάνουμε τα ευρήματα στο μουσείο ό,τι βρεθούν, τα αγγεία, τα βάζα, ό,τι ευρήματα υπάρχουν. Δουλεύω μαζί με τον Νίκο τον Σταμπολίδη, με την Αθανασία Κάντα και με τα μαθήματα αυτά που κάνουμε, έχω κι εγώ μαθήματα δικά μου κι έτσι κάνουμε παράλληλα πράγματα. Οι φοιτητές είναι εντυπωσιασμένοι όχι μόνο από το μουσείο αλλά και από το χωριό και τους ανθρώπους του. Τα παιδιά που φέρνουμε, που είναι κάπου 7-8 παιδιά κάθε χρόνο, δε μιλάνε Ελληνικά, είναι από παντού, δηλαδή το background τους είναι και από Αφρική, και από όλα τα μέρη του κόσμου. Το χωριό τους αγκαλιάζει. Δηλαδή, μπαίνουν στο σπίτι και έρχονται οι χωριανοί και θα τους κάνουν αυτά τα τυροπιτάκια, το ένα, το άλλο. Δεν τολμάνε να πουν ότι είναι ωραία, γιατί μετά με το τσουβάλι τα φέρνουν».