Το 1950 μετά τον θάνατο του πατέρα μου η οικογένεια μου, η μητέρα μου ο αδελφός μου και εγώ, φύγαμε από το χωριό. Εγκατασταθήκαμε στο Ρέθυμνο αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Το Ρέθυμνο τότε περιοριζόταν κυρίως στην παλιά πόλη. Κάτω από τη Λ. Κουντουριώτη και μέχρι τον Άγνωστο Στρατιώτη. Το μεγαλύτερο κτήριο της πόλης ήταν απέναντι από το Β. δημοτικό εκεί που σήμερα στεγάζεται Τράπεζα.
Δεν είχε μάλιστα όλους τους ορόφους που έχει σήμερα. Μείναμε με ενοίκιο σε δεκατρία σπίτια μέχρι να καταφέρομε να πάμε σε δικό μας σπίτι. Δεν υπολογίζω τα σπίτια που έμεινα ως φοιτητής και κάποια άλλα που έμεινα περιστασιακά εκτός Ρεθύμνου. Τα περισσότερα βέβαια από τα σπίτια αυτά ήταν ένα δωμάτιο και στην καλύτερη περίπτωση κάποιοι κοινόχρηστοι χώροι με άλλες οικογένειες. Για παράδειγμα αναφέρω ένα σπίτι κοντά στον Άγνωστο Στρατιώτη ισόγειο με τέσσερα δωμάτια που μέναμε τέσσερις οικογένειες. Με κοινή εξωτερική τουαλέτα. Στον δρόμο αυτό έμεναν τρείς οικογένειες σε δικό τους σπίτι και πάνω από δέκα με ενοίκιο.
Πιστεύω ότι η ίδια κατάσταση ίσχυε σε όλη την Ελλάδα. Φυσικό ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βάλουν πρώτο στόχο της ζωής τους να αποκτήσουν δικό τους σπίτι. Με πολλές στερήσεις, σκληρή δουλειά και βέβαια κάποιο δάνειο οι περισσότεροι τα κατάφεραν. Κάποιοι που είχαν τη δύναμη και τη δυνατότητα προσπάθησαν να αφήσουν κάτι παραπάνω στα παιδιά τους για να ζήσουν καλύτερα.
Θέλω όμως να αναφέρω και κάτι καλό για την εποχή αυτή. Παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες οι οικογένειες ζούσαν αρμονικά, δημιουργήθηκαν φιλικές σχέσεις που κρατάνε ακόμα και σήμερα.
Όλα τα παραπάνω ακίνητα που αποκτήθηκαν με αίμα μαζί με άλλα που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά σήμερα τα κατέχουν: Κάποιοι συνταξιούχοι με μειωμένες κατά πολύ τις συντάξεις ή έχουν μεταφερθεί στα παιδιά που τα περισσότερα είναι άνεργα. Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες κατηγορίες ανθρώπων που κατέχουν ακίνητα τα οποία απέκτησαν με ευκολότερο τρόπο. Στην καλύτερη περίπτωση με χρήματα αφορολόγητα. Αλλά και με χρήματα από παράνομες ακόμα και ανήθικες πράξεις. Το κράτος τους έδωσε το δικαίωμα με νόμο αν βάλουν χρήματα στην οικοδομή δεν θα τους κάμει κανένα έλεγχο. Γνωρίζω και περιπτώσεις που κάποιοι κρατάνε ακίνητα, που δεν τους προσφέρουν τίποτα, μόνο από συναισθηματικούς λόγους. Ίσως υπάρχουν και άλλες κατηγορίες αυτών που κατέχουν ακίνητα. Το πρόβλημα για όλους είναι τι τους προσφέρουν και πως τα απέκτησαν. Σήμερα το κράτος όλες τις περιπτώσεις τις αντιμετωπίζει οριζόντια εξετάζοντας μόνο μια παράμετρο της κατοχής. Όποιος έχει ακίνητα δεν τυγχάνει από την πολιτεία καμιάς διευκόλυνσης όχι για να μπορέσει να τα διατηρήσει αλλά ούτε καν να επιβιώσει αν δεν έχει εισοδήματα από αυτά. Δεν είναι μόνο αυτό αλλά τους ζητάει να πληρώσουν φόρο (τεκμηρίων) για εισοδήματα που δεν έχουν. Επιπλέον είναι και ο ΕΝΦΙΑ. Επειδή εδώ ισχύει το αρχαίο «ούκ αν λάβoις παρά του μη έχοντος» τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το κράτος ανεβαίνουν. Κάποια στιγμή μερικοί θα χάσουν ακίνητα τα οποία θα περιέλθουν στους επιτήδειους, οι οποίοι περιμένουν τέτοιες ευκαιρίες για να γίνουν από πλούσιοι πλουσιότεροι. Είναι πολύ άδικο να χαθεί κάποιο ακίνητο μόνο από φόρο τεκμηρίων και ΕΝΦΙΑ. Σήμερα υπάρχουν τα μέσα να βρεθούν τα εισοδήματα από ακίνητα και να φορολογηθούν.
Γ.Μ.